Mayo Uno... Naaalala ko siya

Karamay ko ang ulan sa magdamag.  Tila ayaw akong dalawin ng antok.  Maya maya lang ay titilaok na ang mga manok, hudyat ng pagsibol ni haring araw.  Pero andito pa rin ako, sa harap ng kompyuter, pinipilit gumawa ng kahit anong magagawa.

Nag e-edit din pala ako ng resume.  Kelangan ko raw kasi ipadala, mahigpit na utos lang.  Eh kaso may kelangan pa pala akong ayusin.  Hirap yatang mag ayos.  Maarte kasi ako.  Gusto ko kasi maayos na maayos.  Hindi yung basta nakapagpasa lang.

Kanina ang dami ko pang kausap.  Atat pa nga yata akong magkwento.  Pero habang lumalalim ang gabi eh unti unting nauubos silang mga ka-kwentuhan ko, hanggang sa walang natira maski isa.  Magsosolo na naman ako.

Nakatulog na rin sa wakas si Eddon.  Kung hindi ko pa nilambing aba eh makikipagsabayan sa puyatan.  Sabi ko tuloy sa wikang ingles, "anak pag 25 ka na tsaka ka na magpuyat… tatangkad ka pa eh… wag mo kong gayahin.  Mas matangkad sana ako ngayon kung natutulog lang ako ng maaga noon."

Ang tasang regalo pa sakin na naglalaman kanina ng mainit na tsokolate ang tangi ko na lang karamay sa ngayon.  Nilamig na rin ang aking inumin, gaya ng relasyon namin ng aking ama sa loob ng mahigit sampung taon.  Mayo Uno ngayon, naalala ko siya.  Lagi siya kasing wala pag ganitong araw.  Kasama sya madalas ng mga taong walang humpay na nakikipaglaban para sa karapatan ng kapwa nya manggagawa.  Hindi ko man siya naiintindihan noon, hindi ko rin naman siya sinisisi sa paninindigan nya.  Pero tila ang dating pakikitungo ay unti-unting nalalayo dahil sa mga panahong dapat sa amin ay inalay.

Hanggang sa isang araw na nanindigan rin ako.  Ngunit hindi sa mga manggagawa na tulad niya.  Sa isang babaeng nagpasaya sa tahimik kong mundo, nagbigay ng ibang kahulugan kung papano mabuhay ng nagmamahal. Personal.  Nanindigan ako para sa minamahal, na naging sanhi ng pagkakabaklas ng tanikalang nag-u-ugnay sa aming dalawa bilang mag-ama.  Dumating ang pagtatalo ng mga sariling prinsipyo.  Talo.  Talo kaming parehas.  Dahil walang kasunduang naganap.  At iyon na rin ang araw na huli akong tumuntong sa bahay na aking kinalakihan.  Tuluyang tumalikod upang ipaglaban ang paninindigan…

Mahigit sampung taon na rin ang nakakaraan.  Hanggang ngayon.  Oo, hanggang ngayon, walang pa ring usapang nagaganap.  Tiniis dahil sa prinsipyo, tiniis dahil sa pagmamahal.  Ngayon hindi alam kung papano ulit magsisimula ang lahat.  Paano mo babasagin ang sampung taong katahimikan?  Katahimikang dulot ng pagiging makasarili.  Paano nga ba mag-usap ulit ang mga taong hindi na nag-uusap?

Naalala ko lang naman siya.  Tatay ko pa rin siya kahit anong mangyari.  Sa kanya ako malamang nagmana ng pagiging maalab, lalo sa usaping pulitikal na nung una ay inosente kong pinalagpas, yun pala ay magiging daan rin upang madiskubre ko ang isa sa layunin ko sa mundo.  Ang  malayang paghahayag ng paninindigan, ang bukas na pakikipaglaban, ang kaunting malasakit sa bayan, ang prinsipyong tungo sa magandang kinabukasan.

Naaalala ko siya.  Naiintindihan ko na kasi ang mga ipinaglalaban nya.