Sikat na ang bayan ng Tanauan

Sikat na sikat na ang bayan ng Tanauan ngayon.

 

Naalala ko dati, nung maliit pa ako, pamilyar sa akin ang Tanauan dahil ito ang pinakamabilis na daan papunta sa Talisay.  Doon kami madalas magpunta, nandun lahat ng karamihan ng pinsan at kamag-anak na laging nakakasama tuwing magbabakasyon.

 

Pagbaba pa lang ng bus na galing sa terminal ng dating BLTB sa Pasay ay puno na ng galak at kasiyahan.  Andun ang mga nagdadamihang tindahan ng mga pasalubong na kalamay, panutsa, shing-a-ling, makapuno, bukayo at mga biskwit na masarap isawsaw sa mainit na kapeng barako. 

 

Simula sa babaan sa National Highway ay malapit lang ang nilalakad papuntang palengke ng Tanauan kung saan andun ang mga terminal ng jeep na bumabyahe papunta sa mga kalapit na bayan, kasama na ang tahimik na baryo na malapit sa lawa ng bulkang Taal kung saan nakatira si Lola at kung saan lumaki sila Inay at ang kanyang mga kapatid.  Ang mahigit dalawang daang metrong lakaran ay halos sapat lang upang maging saksi at makita ang simpleng kagandahan at masiglang pagsalubong na bihira maramdaman ng mga dayo at bumibisita.  Sadyang nakakatuwang makita ang mga taong nakakasalubong na karamihan ay nakangiti kahit na anong estado ng buhay.

 

Sikat na sikat na ang bayan ng Tanauan ngayon.

 

Mula sa isang maliit na bayan na sentro ng mga nagmula sa mga karatig-pook, nagkumpulan ang iba’t ibang tao sa Tanauan dahil sa napaka-importante nitong lokasyon.  Naging sentro ito ng kalakalan ng mga taga Sto. Tomas, Lipa, Malvar, Talisay, Calamba, San Pablo at iba pang kalapit na lugar.  Dito rin matatagpuan ang mga byaheng kadalasan ay hindi na dinadaan ng mga pampasaherong bus.  Andito ang isa sa malaking palengke na naglalaman ng halos lahat ng produktong kadalasan ay sa Maynila lang nahahanap, bukod sa mga sariwang prutas, gulay, isda, at karne.  Naging isang ganap na siyudad ang Tanauan dahil sa pagsisikap at sa umuunlad na ekonomiyang pangsaka, indutriyal, pati na rin ang turismo at komersiyal.  Malaki na ang pinagbago ng Tanauan. 

 

Sikat na uli ang bayan ng Tanauan ngayon.

 

Nung makalawa lang mayroong dalawang matandang magkapatid na babae ang binaril dahil lumaban sa mga holdaper na pilit kinukuha ang pera nila.  Madaling araw, papunta pa sa simbahan upang makinig ng misa ng biglang harangin ng masasamang elemento at nang hindi maibigay ang gusto ng mga holdaper ay bigla na lang binaril ang dalawa.  Nakakalungkot, hindi na sila naawa.

 

Mayroon pang nai-kwento ang aking kaibigan na isang tao na pinatay din sa hindi pa malamang dahilan.  Sa Tanauan din nangyari, taga dun ang biktima at dayo naman ang salarin.

 

Nitong mga huling araw ay matunog na naman ang Tanauan dahil sa mga hinihinalang tao na nasa likod daw ng karumal-dumal na pagpatay sa loob ng RCBC-Cabuyao.  Ayon sa mga ulat ng pulisya ay apat daw sa taga Tanauan ang hinihinalang sangkot sa krimen sa RCBC.  Itong apat na ito ngayon ang laman ng balita dahil sa sila ay napatay sa engkwentro ng pulis, ngunit lumalabas ang hindi pa kumpirmadong ulat na sinadya raw na pinatay ang apat na suspek. 

 

Sikat na sikat na naman ang bayan ng Tanauan ngayon.  Sikat na sikat dahil sa mga balita tungkol sa karahasan.  Sikat na sikat dahil sa laganap na paghahasik ng lagim ng mga demonyong walang alam gawin kundi ang manira ng buhay ng may buhay, gumawa ng kasalanan, magnakaw, at pumatay. 

 

Hindi ko inaasahang makikilala at sisikat ang bayan ng Tanauan.  Hindi sa ganito.

 

The Ritual

 

We went to the hospital today, where my boy has just completed the usual “rite of passage”. The procedure, circumcision, done with pride by many young boys, is practically removing some of the foreskin in the penis.  I can see that there was no trace of nervousness in his part, since it was him who said he wanted to be a doctor someday so I guess he knows how to endure some pain.

 

We were relaxed while me and my son were waiting for the doctor within the Emergency Room in the hospital, even exchanging pleasantries with the pretty nurse attendant on duty…

 

NURSE: kapatid mo?

ME: hinde…

NURSE: pinsan?

ME: hinde…

NURSE: pamangkin?

ME: hinde… anak ko…

NURSE:  10 years old ka lang nung nagka-anak ka na!?

ME:  hahaha… hindi naman… 21 na ako nun…

NURSE: ilan taon ka na ba?

ME: 32 na…

NURSE:  hindi halata… mukha ka lang 25…

 

The conversation with the nurse ended as they prepped the room where they would circumcise my dear baby boy who was fast becoming a teen already.  I never told him how painful my experience so he just have to find out for himself how excruciating is to undergo this ritual. 

 

DOC: Ang laki nyan ah…(referring to the penis) ilan taon na siya?

ME: 10 years old doc…

DOC: laking bulas nya ah… (and then said these words to the male assistant) “...'tang kanaku kapitna ya mu ing size.."

 

I let out a laugh.  I think what he meant was that during the time he was circumcised his penis was half size of what he has seen in my boy.  I let out that laugh because I was in the same predicament with the doctor.  And I let out a laugh again as I saw three protruding pubic hairs already!  He is slowly becoming a man!  And I will miss all those times we were playing around, watching TV, bonding through PS2 and his Nintendo DS, playing in TimeZone G4 while in Manila, and watching our favorite movies over and over again. 

 

My boy is now a man… technically.  I felt a mixture of emotions as I came to realize that within the years to come there will be a change in his perception of things.  He might be less interested in the things we’ve done together throughout the years.  He will be venturing into an exploration and discovery of certain things, some of them would be done even without my knowledge.  It’s a sad thing to accept that our children starts to mature, but I have to accept that he is not a boy anymore, because even the squeaky voice is slowly starting to change into a baritone-ish noise.

 

My boy is now starting to become a man.

 

I guess I have to delete all my porn collections in my hard drive…

Tulala

byernes na pala
hindi ko man lang napuna
sa maghapong pagtunganga
marami na sanang nagawa


o kaybilis ng araw
mga ingay na nagpalahaw
nagtatago ang sikat ng araw
habang iniisip ko ay ikaw


titigil din ang ambon
lilipas din ang panahon
at ang malungkot na kahapon
unti-unti sa limot ibabaon


pinapalipas ang oras
ng masakit na pusong wagas
ang pag-ibig na naka alpas
pag tinamaan nga naman ng malas


nakinig ng tugtugin
nagbasa ng mga saloobin
sa kaparangan ay tumingin
may lumbay na gustong paalisin


pinilit na kumanta
at tinipa ang gitara
ngunit sadya yatang malala
ang hinagpis na nadarama


kailan kaya matatapos
ang lungkot na hatid ng unos
ang luhang hindi maubos-ubos
sa paghahangad ng iyong yapos

Sa Hirap...

Ang pangalan niya ay Dessa.  Bente anyos.  Nagmakaawa lang siya na tanggapin sa pag-apply nya sa dito sa aming pinapasukang kumpanya.  Mabuti nga mabait ang nasa HRD.  Pumayag naman kahit na tanggapin siyang trainee lang.  Under-qualified siya talaga, at dahil hindi rin naman siya pasado sa qualifications, pumayag na kunin siyang trainee.  Allowance lang ang maibibigay, mababa sa inaasahang sahod, pero sa isip nya pwede na kaysa naman wala.

 

Masipag si Dessa.  Kahit hindi niya alam, pinipilit niyang matuto.  Maganda ang pangarap niya sa buhay.  Maiahon ang pamilya nya sa hirap.  Ang pamilya niyang iniwanan sa bayan ng San Felipe para makipagsapalaran sa siyudad.  Titiisin ang lahat para lang sa kakarampot na pera.

 

Nung una, ang akala ko ay nag-u-uwian siya sa kanilang baryo.  Aba, ang layo ng San Felipe kahit na isang byahe lang sa bus.  Aabot rin ng mahigit isang oras ang lalakbayin para makauwi at makita at maasikaso ang mga kaanak.

 

Malayo rin ang aming lugar kung saan kami nagtatrabaho.  Sa loob ng Economic Zone.  Nakakasabay ko siya lagi pag naghihitay kami ng company service sa labas ng gate ng Eco-Zone.  Nakakasabay ko siya sa byahe papunta sa aming trabaho.  Kahit papano naibsan ang gastusin naming mga empleyado dahil wala naman bayad ang service.  Tahimik din siya sa trabaho, napapansin ko.  Minsan nakikihalubilo, pero kadalasan sa mga gawain ang tuon. 

 

Isang gabing napaaga ako ng uwi at namamasyal sa labas ng Eco-Zone, napansin ko siya.  Naglalakad papalayo sa gate, marahil papunta sa sakayan ng jeep.  Isang bati lang, sabay paalam at tuluyang pumasok sa mall at ibinaling ang aking atensyon sa pamimili, may kailangan pang bilhin at kukulangin sa oras.  At pagkatapos magbayad sa pinamili ay sumakay na pauwi ng bahay, dahil nakuntento na at nabili na ang sariling pangangailangan.

 

Habang mabagal na binabaybay ng jeep ang daan pauwi ay nakita ko ulit siya.  Naglalakad.  Teka kanina pa siya naglalakad?

 

Ngayon ko lang napag isip.  Simula mall hanggang sa purok San Guillermo ang nilakad nya?  Mahigit na anim na kilometro din yun!  Bakit hindi siya sumakay? Kaya pala pilit niyang nilalakad ang kahabaan ng Magsaysay, hindi pala dahil umiikot ang jeep sa gilid ng Eco-Zone at mas maigsi ang paghihintay kung hindi iikot, kundi tuloy-tuloy ang lakad hanggang sa maka-uwi!  Hindi ko naisip na pati pala yung 7.50 na pamasahe ay tinitipid nya!

 

At ngayon ko rin napag-isip isip kung bakit ang mga meryendang ibinibigay sa kanya sa opisina ay itinatabi pa niya!  Pilit isinisilid ang mumunting siopao na bigay ni Emma sa bag nya kanina nung nasa opisina kami.  Pasalubong?  Naisip pa niyang pasalubungan ang mga kaanak at tiniis ang gutom.  Hawak na niya ang siopao na galing sa mumurahing bag na bitbit habang papasok sa isang maliit na barong-barong.  Teka, barong-barong?  At habang nag-iisip ako sabay sinalubong siya ng mga inaakala kong kamag-anak.  At nabigla ako ng marinig ko ang mga salitang ate, kapatid, anak, at inay...

 

Hindi ko mapigilan na mapaluha sa nakita ko.  Magkakasama pala sila sa maliit na barung-barong.  Sumunod ang pamilya niya at nagsumiksik sa maliit na lugar sa tabi ng ibang kamag-anak para hindi na siya mahirapan umuwi at mag-asikaso.  Ang nanay at ang kaniyang pito pang kapatid na musmos.  Panganay pala siya, kaya pala matindi ang pangangailangan ng trabaho.  Pero hindi inalintana ang layo ng lalakarin, at palaging titiisin ang hindi kumain, ang matulog sa pira-pirasong karton na nakalatag sa sahig ng maliit na itinuturing nilang tahanan.  Ako ang naluluha habang sila naman ay nagsasaya sa pagdating ng nag-iisang tao na pilit tumutulong upang makaahon sila sa kahirapan…

 

Naluluha ako… Habang nasusunod ang kung anu-anong luho ng katawan ko pero pagkatapos ng lahat, nababalot pa rin ng lungkot na matagal nawawala.  Mahal ang nabili kong pampaganda sa sarili ko, samantalang si Dessa ay pinipilit inuuwi ang lahat ng perang natatanggap na allowance linggo-linggo.  Pambili ng pagkain, damit, gamot, at ang natitirang pera ay itatabi upang may mahugot kung sakaling may problemang makasalubong sa araw-araw na pakikipagsapalaran sa buhay…

 

Naluluha ako…  Dahil alam kong mas masaya siya sa akin sa kabila ng lahat…

Saranggola

Lahat tayo ay may pangarap.  Lahat tayo ay nangarap ng magandang buhay sa hinaharap.   Halos lahat tayo ay nag asam na maabot ang pinaka rurok ng ating minimithing pangarap.  Kung si pepe ay nagnais ng isang saranggolang mataas lumipad, marahil ang ating mga pangarap ay maihahalintulad sa isang matayog na saranggola, na pilit inaabot ang pinakataas-taasang lugar ng kalangitan.

 

Sabi nga sa isang kanta… libre lang mangarap. Marahil ito ay isa sa mga dahilan kung bakit ang mga musmos na bata ay walang hangganan ang mag asam ng mga bagay na ninanais nila.   Walang hanggan na paghiling sa mga bagay na iniisip nating magpapasaya sa atin sa pagtuntong sa hinaharap.

 

Pero hindi sa lahat ng oras ay nangangahulugan na magtatagumpay ka sa inaasam mong paglipad ng mataas.   Hindi sa lahat ng pagkakataon ay makakamit mo ang hinihiling mong pangarap. Kung sakaling man na mayroong taong narating ang tuktok ng tagumpay, marahil ito ay sa matinding pagsusumikap, dedikasyon at patuloy na pagharap at pakikipagsagupa sa lahat ng mga bagay na pumipigil sa kanya.   Maari din na tangayin ng malakas na hangin ang taas ng inaasam mong saranggola hanggang sa dumating ang oras na hindi mo na sya masulyapan at abutin.   Nawawala rin sa isang iglap ang mga pangarap, parang bula, kung ito'y masyadong mahirap abutin dahil sa sobrang taas ng ating pag-aasam.  Pabago-bago rin ang ihip ng hangin, na maaaring magbigay ng posibilidad na mapadpad ang ating mga pangarap at liparin sa ibang lugar upang tuluyan nang mailayo at hindi na natin pa muling makamtan.

 

Mataas ang lipad ng saranggola.  Yan ang inaasam ng kahit sinong batang nagpapalipad ng saranggola nila.   Yan din marahil ang inaasam ng sinumang taong nangarap ng magandang kinabukasan para sa kanilang sarili.  Isang pangarap na marahil ay maaaring sa unang pagkakataon pa lang ay hindi na lumipad, o kaya'y hindi umabot sa inaasam na taas at biglang bumulusok pababa sa lupa dahilan ng isang pagkakamali, o marahil ay tangayin upang hindi na muling makita pa.   Kung ano man ang kahihinatnan ng ating mga sariling saranggola, nasa pagsisikap natin kung papano natin paliliparin ito ayon sa gusto nating maabot na langit...

Paalam... Ka Bel...

Hindi ko sinasabing kilala ko siya.  Pero hindi ko makakalimutan ang araw na nakaharap ko siya ng personal.  Mga bandang hapon yun, sa isang gusali sa may kanto ng abenida ng Timog at Quezon.  Isinama lang ako dahil wala siguro paglagyan sa akin sa bahay.  Hindi ko matandaan kung saan din kami galing nun.  Basta ang natatandaan ko lang ay yung madilim na hagdanan na tinatahak namin paakyat.  Maya-maya inabot namin ang isang silid at kinatok, sabay bukas ng pinto at lumabas ang taong hinahanap. 

 

Si ginoong Crispin Beltran.  Gulat na gulat ako.  Kilala na si ginoong Beltran noon.  Mai-u-ugnay ang kanyang pangalan sa bawat manggagawang inapi.  Siya ang namumuno ng Kilusang Mayo Uno noon.  Aktibo sa pagsusulong ng bawat karapatan ng manggagawang Pilipino.  Kahit ang utak ko ay lumilipad sa mga maka-mundong hangarin - tulad ng kung anong isusuot bukas, sino kaya pwedeng ligawan, saan kaya makagala - napatigil ako.  Si Ka Bel nga!  Sa isip ko lang, mas may tsansang makasalubong pa ako ng artistang sikat kaysa makaharap si Ka Bel, kaya talagang nagulantang ako.  Anong layunin namin at makikipagkita kay Ka Bel?

 

Gulat pa rin ako.  Kahit na alam kong kahalo sa pakikibaka ng mga manggagawa ang kasama kong pumunta dun.  Hindi ko inaasahan na makakasalimuha ko ang isa sa mga prominenteng taong nagsusulong upang umunlad ng kalagayan ng mga manggagawang Pilipino na habambuhay na yatang inaapi.  At hindi rin mai-alis ang tingin ko sa braso nyang nakabalot ng benda.  Siguro napansin niya rin yun at bigla na lang napasabing, “Ah yan ba… wala yan… nahampas na lang yan sa isang rally”.  Tila yata nadagdagan na naman ang pagkagulat ko.  Bakit may mga taong tinitiis ang mga pahirap para lang sa kakarampot na prebilihiyong pilit pang ipinagkakait ng mga ganid na kapitalista?

 

Noon, hindi ko pa naiintindihan.  Basta ang alam ko lang binubuhos ng mga katulad ni Ka Bel ang kanilang lahat ng makakaya para lang sa kakarampot na perang maaaring makuha, pandagdag sa maiu-uwi nilang sahod buwan-buwan.  Pandagdag sa gastusin sa bahay.  Pandagdag sa pambili ng ulam, baon ng mga bata, pambayad sa kuryente at kung anu-ano pang babayarin.  Pandagdag sa budget upang kahit minsan sa isang buwan ay makagala at makapasyal kasama ang buong pamilya.  Hindi ko pa naiintindihan noon ang mga katulad nilang patuloy na kinukutya ng lipunan.  Ang mga katulad nilang palaging binabatikos ng mga naiirita, lalo na ang mga ibang nasa alta-sosyedad natin dahil wala na raw ginawa kundi ang madalas na pagwe-welga.  Silang binabatikos ng mga hindi nakakaintindi kung papano mamuhay ng kakaunting sinasahod na kulang pa para magkaroon ng disenteng libing sa oras na dumating ang araw ng kanilang paghihimlay.

 

Ngayon ay patay na si Ka Bel, na isa sa mga kinikilala sa larangan ng pagsusulong ng karapatan ng manggagawang Pilipino.  Hindi ko talaga siya kilala pero isa siya sa mga hinahangaan ko.  Isa siya sa nagmulat sa akin sa mga bulok na isyu ng lipunan, lalo na sa mga problemang kinahaharap ng bawat inaaping manggagawa dito sa ating bansa.  Sa paglipas ng taon ay patuloy niyang pinaglaban, simula sa pag-o-organisa sa kalsada hanggang sa masalimuot na mundo ng pulitika.  Marahil hanggang sa huling hininga, inisip pa rin niya ang kalagayan ng mga kapwa nyang naghirap para may mai-uwing disenteng kita.

Mabuhay ka, Ka Bel!

Mananatiling buhay ang mga ipaglalaban mo sa aming alaala.

 

Hindi ko pa rin makalimutan ang pagtatagpo doon sa gusali kung saan nakita ko si Ka Bel.  Madilim ang pasilyo na kinatatayuan namin ngunit nagsisilbing liwanag ang isang katulad niya...

unexplained

May 16, 2008
around 4AM

 

We were happy.

 

We were out shopping the three of us.

 

We were having fun trying to buy the things that we want. The surroundings around us are kinda blurry but we didn't mind.  It was a feeling of happiness indescribable.  It was like cloud nine, or your preferred paradise.

 

And then, something went wrong.  My head began to hurt.  It was like somebody was pounding heavily on the right side of my head.  I was almost screaming and running amok in that place.

 

Shit! I was awakened by the pain.  I thought I was dreaming but the hurt still continued.  And it’s real.  The pain is becoming unbearable as time flies.

 

Shit! It hurts! It really hurts!

 

Am I gonna die?

 

Please not right now.  Not during this critical situation.
Not today.  Not now.  Not ever!

 

I felt a tear stream down my face as I tried to go back to sleep.

ang Storyline ng buhay

Pasensya na kung naa-adik ako sa kanila.  Hindi ko rin nga maintindihan eh.  Hindi rin naman sila makatotohanan.  Basta ang alam ko lang nakaka-relate ako sa mga katauhan nila.  Madalas nagsisilbi silang mga inspirasyon sa buhay ko.

 

Lagi akong nagtataka kung anong meron sa kanila.  Dinudumog.  Pinapanood.  Ginagaya.  Parang panta-serye at tele-nobela.  Mula kay Eugene at Dennis, Goku at Vegeta, Sakuragi at Rukawa, sina Takumi, Sena, Naruto at Kira.  Isama mo na rin si Shaider at ang babaeng laging kita ang dilaw na panty.  Sila ang mga tinutukoy ko.  Silang mga likha ng mga taong may malupit na imahinasyon.  Silang mga kathang-isip na pilit nakikialam sa buhay ko.

 

Anime nga ba yan?  Eh bakit nakaka-relate ako sa bawat galaw nila?  Bakit parang pilit kong ipina-pattern ang takbo ng buhay ko sa takbo ng mga frames ng drama nila?  Bakit nalulungkot ako sa bawat pighati?  Sa bawat pagkakatalo sa labanan?  Sa bawat pagkabigo?  Bakit nai-inspire ako sa bawat pagsusumikap nilang maging matagumpay?  Bakit sa kanila ako humuhugot ng pag-asa?  Hindi kaya ang buhay ko ang fiction at sa kanila ang real life?

 

Iba’t iba ang mga characters na makikilala mo sa bawat napapanood na anime.  Pero halos lahat iisa lang ang takbo ng istorya.  Ang marating ang rurok ng tagumpay.  Ang magsumikap, harapin ang lahat, maging matatag sa kabila ng lahat na unos na dumaan.  Pag may tiyaga, may nilaga… o sinigang, ika nga sa kasabihan.  Ang minsang masalimuot na umpisa ng istorya ay nagtatapos sa happy ending.  Ganyang ganyan ang gusto kong marating.

 

Kung iisipin ng mabuti, matanda na ako para mahumaling sa mga ganito.  Pero parang mahirap mawala ang adiksyon.  Hindi ko rin mai-alis sa isipan ang mga naiturong leksyon.  Ang mga plot na minsan ay maihahalitulad sa tunay na sitwasyon.  Kagaya nga ng sinabi ng isang bida sa isang anime na napanood ko…

 

“Life is study…”

 

Nagpapatotoo.

 

Ang buhay ay patuloy na pag-aaral.  Patuloy na pagkakamali.  Patuloy na pighati.  Lahat tayo ay estudyante ng buhay, lahat tayo ay dapat matuto.  Lahat din tayo ay magsusumikap at magpupursigi sa pag-abot ng inaasam na resulta: ang TAGUMPAY!

 

Ang katapusan ng storyline natin?

 

Sana parang sa anime din. Happy Ending.

Muling Pagkikita

bumabalik ang alaala ng nakaraan
nung panahon na karamihan satin ay mangmang
ang mga araw na halos hindi mapantayan
mga pagtitipon na hatid ay kaligayahan


sa mga karanasang nagpa-alala ng lahat
mula sa pagkabata hanggang magka-edad
di mapigil maluha sa sobrang galak
sa mga pinagsamahang walang ibang katapat


nangingiti lagi pag naaalala ang mga laro
ang mga pagkakataon na inabot ng hapo
ang madilim na ulap na minsang sinuyo
nagdasal ng taimtim para ulan ay lumayo


ang samahan ng lima sa paglipas nadagdagan pa
magpipinsan sa dugo sa laro ay nagkaisa
mga problema sa paligid ay hindi inalintana
basta't magkakasama at parating masaya


ngunit kadalasan ang panahon ay malupit
pinaghiwalay ng tadhana ang magkakasanggang-dikit
ang larong masaya ngayon ay kay pait
sa desisyon ng iba na lumayo nang pilit


umaasa madalas sa sulat at pangungumusta
mga kwento, larawan, at hatid na balita
sa munting pasabi ibinabalik ang ligaya
lungkot ay nawawala, pinapalitan ng tuwa


kung maaari lang sanang ibalik ang nakaraan
sa mga panahong sagana sa laruan
sa masasayang araw kahit na tag-ulan
sa mga oras na nagsalo sa hapag-kainan


umaasa ako na lahat tayo'y magkikita pa
ibabalik ang panahon ng matatamis na alaala
ang pagiging malapit bubuuin muli ng isa't isa
sa gitna ng pagkain, pulutan at serbesa

sa wakas, a last minute poem for mom...

to love and to hold

to cherish and to mold

that is what you have done

from sunrise to sundown

 

you have shaped me in ways

to be better each day

giving all I can

to grow up a better man

 

everything I hoped for

you supported with splendor

fear was never in my mind

as long as I’m with you all the time

 

for all the things you did

it was me who reaped the benefits

and on this very special day

this poem is a small price to pay

 

Happy Mother’s Day

Patintero

hindi kita pakakawalan
lagi kang babantayan
subukan mo man lumusot
sa guhit na gawa ng imahinasyon
at tumakbo papalayo sa piling ko


haharangan kita
sa abot ng makakaya
pilit kang ikukulong
sa apat na sulok ng mundo
na iniikutan ko


kung magpumilit ka
sisiguraduhin ko
magbabanggaan ang ating mga sulyap
kahit na ikaw ay makiusap
pagmamatigas ang aking ihaharap


ang sarili ko
sayo lang nakalaan
kung nakatingin ka man sa hinaharap
maging balakid man ang aking katauhan
at pilit na binabalewala


kung maka alpas ka man
sa harang na likha ng katha
susunod ako
sa guhit na ginagalawan ko
masiguro lang ang paghabol sayo


at kung sakaling bumalik ka
haharangin ka pa kaya?
kung ang puntirya mo
ang dumaan lang muli sa harap ko
at tuluyan nang lalayo...


paano ba ito?
hindi naman ako pwedeng magpatalo
kaya hindi kita pakakawalan
hindi ko na hahayaan
puso ko'y muling masaktan

Mom...

Dear Mom,

 

I wanted to write a poem for you.  I guess I am not that gifted enough to create something like that.  I couldn’t even think of the words that I could use to rhyme with the idea in my mind, so I guess the next best thing to do is write.

 

It was almost 33 years ago, you were in Luneta, it was one of those holidays the people used to celebrate, and while you were strolling I felt the need to go out into this world.  So on that fateful day were Filipinos used to celebrate the imposition of Proclamation No. 1081, I left your womb to enter this world, unknowing what purpose that I would carry out in the future.  You named me Donnie.   Short, suave, smart since I don’t have the patience to write long articles, and it also sounds boyish, which makes up my personality as a whole, attesting to the childish attitude that occur sometimes.

 

I still remember the first writing notebook you bought me.  It brought excitement that I could not contain.  And since I learned fast, I was eager to show my stuff in school.  Although with so many mischievous deeds done inside the classroom, I could have made it to the top of my class.  Although at times you were disappointed I was not the one lording it over the academic rankings posted on the board, I am happy and contented since you never pressured me to be the best.  You have been so understanding in what I have achieved.

 

You have also protected me, especially that dreadful day I was beaten up by that bully teener who was intimidated by my insults while playing with my friends.  I could never forget that day, since I was crying the whole time while my classmates couldn’t do anything, since that idiot was bigger and probably 5 to 7 years senior to us.  You have always assured me that everything is ok no matter what.

 

You accompanied me while enrolling in my new school after graduating from elementary.  You told me I would enjoy, never let me be distracted by what my other cousins have told me about how strict that school was, were no sane relative has ever gone to study.  It has always been you who was beside me during those faltering years of my adolescence, where I have almost succumbed to peer pressures, yet you have always welcomed my friends with open heart, trying to understand that we were all teenagers who are confused during those stages.  You never complained openly even if my friends, including Denver, were always hanging out at the house even if my room had been re-arranged to look like a jungle.

 

My 16^th birthday was the loneliest celebration for me.  You decided to leave and seek greener pastures.  On the exact day I turned 16, you flew to Europe so that we could all have better lives.  It was a sacrifice, since we don’t even know what future you have out there in a cold place without your loved ones making it warm for you.  My life was starting to go downhill from there, not being responsible enough for my actions which got me into a lot of trouble.  And you were very patient and understanding, or perhaps far enough that I can’t be reached and be given that dreaded scolding that I deserved all the while.

Through the years I have always missed you.  And through the years I have always wondered what life would be, without you by my side during my learning days.  Whatever I have learned in life I owe it a lot to you.  You are the best mentor I had.  You are the best I ever had.

 

And with all that I have said earlier, I just wanted to say…

 

THANK YOU! I LOVE YOU!

Donnie

Manong

Manong...

 
ang ganda ng getup mo...


ang pogi mong tignan...
 



Kumikinang ang buhok mo sa dami ng gel na ipinahid mo sa buhok magmukha ka lang gwapo. Nasisilaw ang mata ko sa tuwing matatapatan ng araw.  Ang damit mo, mukhang pinag-igihan plantsahin, kahit na pekeng Mr. Lee eh ang disente mong tignan.  Ang shades mo, parang Oakley na walang "A", pero mister swabe ang dating.  Ang relo mo, naninilaw na Rolex kuno, sabihin na natin na peke, ang gara ng porma mo, naka leather shoes ka pa, jeproks kumbaga.


Pero putangina naman, magtapon ka naman ng basura mo sa basurahan.  Natuto ka magbihis ng maayos, pero ang magtapon ng basura ng tama hindi mo magawa.  Ang lakas pa ng loob mo, hinintay mo pang lumakad yung dalagang nakatayo sa gilid ng kalsada na nag aabang ng masasakyan.  Kitang kita ko kung papano mo ibinato yung basyo ng ininuman mo ng sabaw ng buko, patalsik sa sidewalk.  Ang luwag naman ng basurahan mo.


Ang galing mo.  Parang may panglutas ka sa problema ng bayan ukol sa waste management.  Isa kang henyo! O isa kang perwisyo?

Pagkilos

Kabayan, kelan ka pa kikilos?

Binabagyo ka na ng katiwalian ng gobierno. Sandamakmak na kaso ng scam, magmula sa world’s most expensive highway, sa procurement ng military weapons, pati fertilizer pinatulan na rin, at ngaion pati broadband technology pinasok na rin nila. Hanggang kailan ka mananahimik sa kina-uupuan mo?

Tila yata may selective amnesia ka. Hindi mo na ba naaalala ang pandaraya ng 2004? Kukunsintihin mo na lang ba ang sabuatan nila ni Garci? Dahil ba action star lang ang mahigpit na kalaban nya sa eleksyon? Nagsawalang-kibo ka na lang dahil pakiramdam mo walang alam yung isa mapatakbo ng bansa? Nanahimik ka lang, kasi mas ok ang credentials nia kesa sa acting awards nung isa?

Naalala mo pa kaya ang decada 80? Inilabas mo ang lahat ng emosyon mo nung 1983. Ang sipag mong kinalampag ang bacod ng Malacañan nung 1986. Pinuno mo ang kahabaan ng Mendiola nung 1987. Hinarang mo pa nga ang mga tangke sa EDSA. Kaso… parang nauwi lang sa wala. Yung mga pinaglalaban mo noon, bakit tinatalikuran mo ngaion? Katiwalian, pandaraya, pangungurakot, at karapatang pantao. Hindi ba yan pa rin naman ang isyu ngaion? Napalitan lang ng starting line-up, pero sila sila pa rin ang magkakasama sa iisang team.

Pinipilit mo lagi na walang mangyayari sa pag-aaklas ngaion. Bakit sa tingin mo ba may magandang nangyari sa pag-aaklas nio noon? Ipinahamak nyo lang ang susunod na henerasyon. Nakamit nio nga ang pagbabago ng liderato, pero hanggang dun lang ang naitulong nio. Pinalitan nio nga ang mga namamahala, pero ang sistema pinabayaan niniong lumala. Sabi nio naging malaya tayo, pero ang mga demoniong nagpapahirap at lumalapastangan sa bayan natin, malaya rin.

Oo nga nagpapahayag ka ng pagtutol sa mga kabulukang nakikita mo, pero may ginawa ka ba bukod dun? Mas importante pa yata sa yo ang magliwaliw kasama ng iyong mga kaibigan sa Tiendesitas, Libis, Fort, Makati at Morato. Mas gusto mo pang nananahimik, dahil iniisip mo may mga sariling agenda ang mga nasa likod ng pagkilos. Maghihintay ka na lang ba ulit ng mga tangke sa EDSA bago ka umasta? Ningas-cogon ka lang ba?

Kabayan, karamihan sa atin pahirap na ng pahirap ang buhay, puera na lang siguro kung ang apelyido mo eh Ayala, Lopez, Madrigal, Abalos, Arroyo, Sy, Tan, atbp. Ang ibang kapitbahay mo nagpapa-alipin sa ibang bansa may makain lang ang familia. Ang iba dun umuuwi wala nang hininga. Bawat isa sa atin ay may utang ng mahigit na singcuenta mil sa IMF at World Bank, kasama dian ang magiging apo ng apo mo. Pasalamat ka at may isang Lozada na minsan nag-sacrificio para sa katotohanan, kung hindi eh kaya mo bang bayaran kung sakaling umabot pa sa ciento mil ang sisingilin sa yo na inutang ng gobierno mo pero ikaw ang sasalo?

Kabayan, tama na ang pagmumuni-muni lang, itigil na ang pananahimik lang, tama na ang sadiang pagwawalang-bahala. Kikilos ka lang ba pag ochenta pesos na ang halaga ng bigas? Pag beinte pesos na ang pamasahe sa jeep? Sinasayang mo ang panahon. Simulan mo na ang pagbabago, simulan na ang pagkilos... simulan mo na ang revolucion!

Para naman magkatotoo ang inaasam cong slogan para sa bayan:


“Esta nación será grande otra vez…”

Penis Enlargement

This is the issue for today.

 

I was awakened by this particular discussion on Ted & Korina’s radio show.  It seems that somebody was suing the Calayans for a penis enlargement operation gone awry, as the allegations stated.  I would guess the length was probably short by a hundredth of a millimeter, hence, the dissatisfaction.

 

I am confused about this penis enlargement thing… obviously not all men are created EQUAL, there are discrepancies that seems to be threatening the primary existence of manhood, which is to copulate and breed.

 

According to the book that I have always hidden in my drawer, “from a realistic point of view, the normal size for a penis is long enough to reach from a man’s body into the vagina.  As long as sperm is delivered without spilling, reproduction is facilitated,  since penile size is a hereditary characteristic, transmitted genetically, any man whose penis is too short to reach the vagina will have difficulty reproducing, truly a short-penised race would have died out half a million years ago.”[*]

 

I have always believed that the length of the penis does not dampen the ability to produce sexual orgasm in female.  I know probably ninety percent of you will violently object or disagree with me, but in sexual intercourse, performance and not size will matter the most.  Quality assurance is the paramount objective in sexual intercourse, instead of quantity.

 

Orgasmic sensations are concentrated more in the female genital structures, consisting of the clitoris, the labia, and nearby areas.  This includes the lower one-third of the vagina, which can be easily accessed by an adult penis.  If a man can stimulate a woman with his finger, surely the same is true for a three-inch penis.  So what’s the fuzz about this penis enlargement thing?

 

I may not be categorized with those men having well endowed weapons of orgasmic proportions, but I certainly do not feel threatened by them.  There is no threat actually; as I am not in any direct confrontation with those who thinks sex is a competition of sorts.  As far as I know, I am confident that I can deliver the goods, I can perform above anyone’s expectations. 

 

Anyways, I still have my tongue to fall back on… just in case something would not RISE UP to the occasion...

 

[*] Everything you always wanted to know about sex* (*But were afraid to ask), David Reuben M.D., pp 6-7

Mayo Uno... Naaalala ko siya

Karamay ko ang ulan sa magdamag.  Tila ayaw akong dalawin ng antok.  Maya maya lang ay titilaok na ang mga manok, hudyat ng pagsibol ni haring araw.  Pero andito pa rin ako, sa harap ng kompyuter, pinipilit gumawa ng kahit anong magagawa.

Nag e-edit din pala ako ng resume.  Kelangan ko raw kasi ipadala, mahigpit na utos lang.  Eh kaso may kelangan pa pala akong ayusin.  Hirap yatang mag ayos.  Maarte kasi ako.  Gusto ko kasi maayos na maayos.  Hindi yung basta nakapagpasa lang.

Kanina ang dami ko pang kausap.  Atat pa nga yata akong magkwento.  Pero habang lumalalim ang gabi eh unti unting nauubos silang mga ka-kwentuhan ko, hanggang sa walang natira maski isa.  Magsosolo na naman ako.

Nakatulog na rin sa wakas si Eddon.  Kung hindi ko pa nilambing aba eh makikipagsabayan sa puyatan.  Sabi ko tuloy sa wikang ingles, "anak pag 25 ka na tsaka ka na magpuyat… tatangkad ka pa eh… wag mo kong gayahin.  Mas matangkad sana ako ngayon kung natutulog lang ako ng maaga noon."

Ang tasang regalo pa sakin na naglalaman kanina ng mainit na tsokolate ang tangi ko na lang karamay sa ngayon.  Nilamig na rin ang aking inumin, gaya ng relasyon namin ng aking ama sa loob ng mahigit sampung taon.  Mayo Uno ngayon, naalala ko siya.  Lagi siya kasing wala pag ganitong araw.  Kasama sya madalas ng mga taong walang humpay na nakikipaglaban para sa karapatan ng kapwa nya manggagawa.  Hindi ko man siya naiintindihan noon, hindi ko rin naman siya sinisisi sa paninindigan nya.  Pero tila ang dating pakikitungo ay unti-unting nalalayo dahil sa mga panahong dapat sa amin ay inalay.

Hanggang sa isang araw na nanindigan rin ako.  Ngunit hindi sa mga manggagawa na tulad niya.  Sa isang babaeng nagpasaya sa tahimik kong mundo, nagbigay ng ibang kahulugan kung papano mabuhay ng nagmamahal. Personal.  Nanindigan ako para sa minamahal, na naging sanhi ng pagkakabaklas ng tanikalang nag-u-ugnay sa aming dalawa bilang mag-ama.  Dumating ang pagtatalo ng mga sariling prinsipyo.  Talo.  Talo kaming parehas.  Dahil walang kasunduang naganap.  At iyon na rin ang araw na huli akong tumuntong sa bahay na aking kinalakihan.  Tuluyang tumalikod upang ipaglaban ang paninindigan…

Mahigit sampung taon na rin ang nakakaraan.  Hanggang ngayon.  Oo, hanggang ngayon, walang pa ring usapang nagaganap.  Tiniis dahil sa prinsipyo, tiniis dahil sa pagmamahal.  Ngayon hindi alam kung papano ulit magsisimula ang lahat.  Paano mo babasagin ang sampung taong katahimikan?  Katahimikang dulot ng pagiging makasarili.  Paano nga ba mag-usap ulit ang mga taong hindi na nag-uusap?

Naalala ko lang naman siya.  Tatay ko pa rin siya kahit anong mangyari.  Sa kanya ako malamang nagmana ng pagiging maalab, lalo sa usaping pulitikal na nung una ay inosente kong pinalagpas, yun pala ay magiging daan rin upang madiskubre ko ang isa sa layunin ko sa mundo.  Ang  malayang paghahayag ng paninindigan, ang bukas na pakikipaglaban, ang kaunting malasakit sa bayan, ang prinsipyong tungo sa magandang kinabukasan.

Naaalala ko siya.  Naiintindihan ko na kasi ang mga ipinaglalaban nya.