Ang lakad...

Habang ang karamihan ay nahumaling sa muling pagsasama-sama ng Eraserheads sa Taguig nung sabado, nag-gayak din ako ng lakad.  Hindi upang manood sa konsyerto ng pinakasikat na banda sa buong Pilipinas, kundi upang pumunta sa paborito kong lugar na pinagtataguan.  Sa tuwing magba-byahe ako papuntang Batangas, kakaiba lagi ang pakiramdam.  Naiiwan ko ang mga problemang lagi na lang pumapalibot.  Punyeta... halos buong buhay eh puro problema na lang yata ang sasalubong sa atin.  Sa pagpasyal ko ulit sa amin sa Talisay, nag-iiba ang aura ng mukha ko, habang palapit ng palapit ang sinakyan kong pampasaherong dyip sa aming bahay.  Ginabi na rin ako, may importante pa kasing nilakad nung sabado ng hapon. 

Madilim ang kalsadang tutumbok sa pintuan ng bahay pagbaba ko sa harap ng eskwelahan.  Kung sa Maynila ito, malamang matatakot ka sigurong dumaan dun.  Iisipin mong may holdaper na nag-aabang at minamatyagan ka sa isang sulok.  Pero sa Maynila yun, dito malamang may makasalubong ako na isa sa kapitbahay, kamag-anak, o kakilala ng pamilya na sabik na mangumusta.  Ang sarap ng buhay pag ganun ang sumasalubong sayo at hindi patalim o kaya baril.

Wala pa rin naman pagbabago sa bahay, ang tiyo lang ang naabutan na nanonood ng telebisyon.  Nagpasabi naman akong darating ako, medyo ginabi na nga lang.  Nakaplano na talaga ang pagpasyal ko nung nakaraang linggo pa, kaya lang maraming inasikaso at medyo masama ang pakiramdam kaya hindi ko na rin itinuloy. Kinumusta ko ang tiyo na nung isang buwan lang ay nakagat ng aso ng kapatid ko na iniwan nila dun sa bahay nung bumalik siya sa Doha at ang pamilya niya ang bumalik sa Mandaluyong at doon ulit tumira.  Maayos naman ang kalagayan niya, hindi naman napasama ang pagkagat sa kanya.  Medyo nangayayat nga lang yung aso.  Ang alam ko may anting-anting ang tiyo ko eh, baka niligtas siya nun, hehe.

Kinabukasan, ang aga kong nagising, alas singko, pero hindi mabigat ang pakiramdam.  Doon lang ako nakakaranas ng maayos na gising kahit puyat.  Nagkape sa terasa, nag-agahan, at pagkatapos naghalungkat ng mga gamit.  Kaunting punas at linis, at ayos ng mga gamit.  Ang aga pa, wala na akong gagawin.  Makatambay nga muna sa mga pinsan ko sa may lawa. 



Sinalubong agad ng pinsan at nagkumustahan pagdating ko sa tabi ng lawa.  Mahina raw ang kita ngayon, walang gaanong turistang pumapasyal.  Pero maswerte nung araw na yun may tatlo silang bisita na ihahatid sa pulo.  Isang linggo na ang dumaan nakaka isang kustomer pa lang daw sila.  Wala daw gaanong namamasyal ngayon sa bulkan, epekto yata ng giyera sa Mindanao.  At umabot ang kwentuhan simula alas dyes hanggang alas tres.  Dun na rin ako nagtanghalian, naubos ko pa rin ang inihanda kahit na mabibighani ka sa tanawin habang kumakain.

Sayang at matatapos ang araw na luluwas din ako.  Kung pwede lang dun na mamalagi.  Kung pwede lang dun na maghanap-buhay.  Kung pwede lang dun na manirahan malayo sa mga problema at mga taong nakapalibot sa tinitirahan namin ngayon.  Kung pwede lang.  Kaso hinde pwede eh.  Paggising ko bukas, puro TUPPERWARE na naman kaharap ko.  Paggising ko tatambad na naman ang mga pasaway.  Paglabas ko ng bahay, puro siraulong traysikel drayber at jeepney drayber na pinagkaitan ng Diyos na ngumiti.  Puro reklamo sa lahat ng makasalubong mo.  Puro usok na pumapatay sayo. 

Di bale, kahit isang araw lang nakatikim din naman ako peace of mind.  Yung iba nga dyan sampung taon nang namatay, eh hindi pa nakakatikim.