Sermon sa sarili

Punyeta naman eh.


Andaming paraan para magpahangin naisip mo pang mag-basketbol.  Alam ko may bumabagabag sa isip mo ngayon pero maraming paraan para ma-refresh ang utak bukod sa sugal, alak, at agogo dancer sa tanghali.  At dahil wala kang magawa, at hindi ka rin naman pwedeng lumayo sa harap ng PC mo eh sinubukan mong ma-exercise ang butu-buto mo sa pamamagitan ng paglalaro ng basketbol.


Ayan tuloy naaksidente ka!  Sukat ba naman mag-feeling Dennis Rodman ka.  Alam ko naman na may talento kang konti sa basketbol bukod sa pang-aasar sa kalaban tuwing may intrams, pero wag naman yung todo bigay ka, tulad ng nangyari kanina.  Anong resulta?  Tumalon ka at bumagsak ka na una ang pwet at siko.  Walang problema sa pwet mo, cute pa rin kahit maitim.  Kaso yung siko mo namamaga.  Hindi mo masyadong maigalaw noh?  Ayan kasi, sinabi ko naman sayo na nag-iisa lang ang Jordan sa mundo, wag mong gayahin ang lundag niya.


Hatinggabi na hindi ka pa rin makatulog sa kirot?  Kasalanan mo yan.  Sa tingin ko hindi ka na makakapaglaro, malamang habambuhay.  Damaged goods ka na.  Nung elementary ka namaga yung mata mo dahil tinamaan ng bola ng baseball.  Tanga ka kasi hindi mo nasalo ng maayos, praktis pa lang yun.  Nung hayskul ka at nadapa ka sa soccer game niyo sa eskwelahan at tumama ang tuhod mo na hindi na naayos at laging kumikirot tuwing taglamig, dun pa lang wala ka nang karir sa sports.  Nung nag darts ka nung college napilayan ka rin sa kamay.  Hindi ka pwede sa swimming lagi kang pinupulikat.  Hindi ka rin uubra sa track and field may hika ka dati eh.  Ewan ko ba kung bakit takaw aksidente ka sa laro.


Bukas magpahilot ka.  Ipaayos mo yan bago ka maging komang.  Nang hindi ka rin ngingiwi-ngiwi sa kirot habang nasa lamay ka.


Tumigil ka na rin... Hindi para sayo ang basketbol...